Mijn Weg met Artrose in de Schouder
Een Persoonlijk Verhaal
Vorig jaar, op 12 mei, gebeurde iets wat ik nooit had verwacht: ik viel weer van mijn fiets, en hard ook. Het was niet de eerste keer dat ik een ongeluk had. De eerste keer was op de dag voor de geboorte van mijn oudste dochter, in 2009. Waarschijnlijk keek ik ergens te lang naar, waardoor ik met mijn voorwiel tussen het beton en het gras terechtkwam en vervolgens op mijn linkerkant op het betonnen fietspad viel. In eerste instantie leek het niet zo ernstig. Ik had wat schaafwonden en spierpijn, maar ik bleef gewoon doorgaan, ook met trainen. Maar al snel merkte ik dat mijn linkerschouder niet meer deed wat ik wilde. Wat begon als een kleine klacht, groeide al snel uit tot een voortdurende pijn die mijn dagelijks leven beïnvloedde. Dit betekende elke dag stekende pijn, slechte nachten en een afnemende motivatie om te trainen of zelfs maar te bewegen.
De Eerste Pijn
Na de val dacht ik dat het gewoon spierpijn was. Maar na een paar weken voelde het niet beter, integendeel, de pijn werd steeds erger. Het voelde niet alleen als pijn, maar als een blokkade in alles wat ik normaal deed. Activiteiten die voorheen vanzelfsprekend waren, zoals mijn favoriete sporten, werden ineens moeilijk.
Het Eerste Onderzoek en de Slijmbeursontsteking
Toen de pijn niet meer te negeren was, besloot ik naar de huisarts te gaan. Na een echo kreeg ik de uitslag die ik een beetje had verwacht: een slijmbeursontsteking. Dit gaf me uitleg, maar ook veel onzekerheid over hoe lang dit zou duren. De arts stelde voor om een injectie te krijgen, onder echobegeleiding, omdat ik inmiddels al vier maanden met deze klachten rondliep zonder verbetering. Ik had hoop dat het zou helpen, maar helaas, dat was niet het geval.
Verdere Onderzoeken en De Diagnose
Toen de pijn ondanks de injectie bleef, werd ik doorverwezen naar de sportgeneeskunde in het Martini Ziekenhuis. Daar werd ik verder onderzocht en kreeg ik fysiotherapie om mijn spieren te versterken. Na wat extra scans en een foto van mijn schouder, kwam de uiteindelijke diagnose: artrose. Dit was een harde klap. Artrose is iets waar je niet snel van herstelt, en het betekende dat ik mijn schouder voor altijd anders zou moeten gebruiken.
Het Besef
Met de ontdekking van de artrose kwam het besef dat mijn lichaam niet meer is zoals het was. Dit raakte me, want ik was altijd actief in sport, vooral kickboksen en andere explosieve sporten. Die explosieve bewegingen waar ik zo van hield, lijken nu niet meer mogelijk te zijn, of in ieder geval niet op dezelfde manier. Dit is iets wat ik nog verder moet onderzoeken en bespreken met mijn arts: wat kan ik nog wel doen, en wat niet? Het idee dat ik misschien niet meer kan doen wat ik vroeger zo graag deed, is een moeilijk besef en doet me pijn. Maar goed, laten we niet vooruitlopen op de zaken :)
Niet Opgeven
Hoewel dit een zware boodschap is, geef ik niet op. Nooit! Ik blijf bezig om mijn schouder en lichaam sterker te maken. Fysiotherapie en oefeningen zijn nu onderdeel van mijn dagelijks leven, en ik blijf werken aan mijn herstel. Ik weet dat mijn schouder misschien nooit volledig herstelt, maar dat betekent niet dat ik stop. Ik blijf proberen en aanpassen, en wie weet wat de toekomst me nog brengt. Het pad is niet makkelijk, maar ik blijf mijn best doen, want ik wil niet dat artrose bepaalt wat ik nog kan doen in het leven.
Vandaag (27 januari 2025) heb ik een MRI-scan van mijn schouder en mijn lichaam. De komende tijd zal me meer duidelijkheid geven over wat ik nog kan verwachten en hoe ik verder kan gaan. Het is een onzeker proces, maar ik blijf hopen dat ik manieren zal vinden om met deze nieuwe situatie om te gaan, zonder mijn passie voor beweging volledig los te laten.
Tot de volgende!
Love,
Jeff
Reactie plaatsen
Reacties