Ik sta op een kruispunt

Ik sta op een kruispunt

Wat betreft gevoel, in alles wat ik doe. Zelfs mijn woorden geven aan dat ik op een bepaald kruispunt ben beland.

Dit merk ik omdat ik niet meer helder kan nadenken over verschillende dingen waar ik voorheen met enorm veel passie over kon praten en kon doen.

Het is alsof er weer een deur is gesloten...

Waar is de deur?

En ik weet dat er ‘’ergens’’ weer een deur is geopend. Alleen weet ik nog niet waar die deur is.

Toen ik gisteren door de onlanden fietste hoorde ik tientallen vogels zingen. De tjiftjaf, de blauwborst en de rietzanger.

De wind die door mijn wenkbrauwen danste bracht zelfs de roep van de roerdomp in mijn oorschelpen. Wat geweldig.

Ja, ik zag weer wat vanuit mijn ooghoeken op de weg liggen. Stoppen! Knijpen in die handremmen van me. Een schelle piep van mijn achterrem galmde nog even na in mijn trommelvliezen.

In de zwaarste versnelling

Ik keer mijn fiets snel om op de weg die door de onlanden loopt en rij in de zwaarste versnelling terug naar wat ik meende te zien liggen.

En jawel hoor, daar ligt er weer één...

Een kikker van 2 a 3 jaar oud

Helder geel/groen met mooie vlekken over de rug. Het lijkt alsof hij slaapt zoals hij erbij ligt, dat hoop ik van binnen, maar als ik m aantik zie ik dat zijn buik is opengereten. Dood.

Zo zonde. Ik word er verdrietig van.

Ik pak de kikker op en zet m zachtjes in het gras. Dan kan de natuur haar werk verder voltooien. Waarschijnlijk zal een aaseter zoals een kraai zich tegoed doen aan dit maaltje. De cirkel weer rond. Want de één zijn dood is de ander zijn brood.

De fiets rijdt ineens uit zichzelf weg, word ik gek? Haha nee hoor, geintje.

De fiets pak ik vast, de stander klap ik in met mijn voet en ik stap op als een dame op de fiets. Het hoort erbij aangezien ik op een damesfiets rijd.

Als ik verder fiets kom ik bij een kruispunt. Maar ik weet niet waar ik heen wil, geen enkele richting trekt mij. Wat is dit nu weer?

Waarom?

Waarom kan ik niet eens twijfelen?!

Ineens overvallen de tranen mij. Ik sta midden op het kruispunt met mijn fiets in tranen en ik ben alleen.

Alleen op de wereld midden op een kruispunt, de splitsing van mijn leven, geheel metaforisch, overweldigd door pijn in mijn leven. Het verdriet wat zich de afgelopen week weer heeft opgespaard. De kikker die het leven nog voor zich had.

Ik sta een paar minuten te janken op dit kruispunt onder het genot van de muziek dat de vinken uitbulken. En voor ik het weet begin ik ineens met lachen. Nog wel met een traan maar ik lach.

De stilte

Stilte gaat er door me heen, stilte.

Al jarenlang ben ik opzoek, echt ijverig opzoek naar dat ene stukje vrede in mijn ziel, in mijn leven.

En elke keer als ik mezelf laat zien in de natuur zonder enig zoogdier aan de top van de chain, openbaart zich een manifesterende manier verschillende inzichten.

Jeff, het kruispunt waar je het over hebt, heeft een inleiding nodig; stilte. Blijf eens stil of althans probeer dat zoveel mogelijk te doen, stil zijn en luister. Breng je skill van het luisteren in de praktijk voor jezelf en nu even niet voor de ander.

Vanaf dat moment ben ik stil voor mezelf. Want in de stilte hoor ik de antwoorden, in de chaos raak ik ze kwijt. Dus ik ben stil zodat ik echt in verbinding kan komen te staan met mezelf. De tijd in stilte zal me antwoorden gaan geven.

De rem

De kikker die zijn leven had gegeven was letterlijk even de rem. Want door zijn dood werd ik intern getriggerd. Zodat ik mezelf even liet gaan wat losgelaten moest worden. Zodat ik ruimte kreeg om binnen te krijgen wat ik nodig had.

Het inzicht van stilte.

Tot de volgende.

Love,
Jeff