Opvoeden met een hoofd vol donkere grijze wolken

Opvoeden met een hoofd vol donkere grijze wolken

Ik werd vader op mijn 21e. Jong, zeggen mensen dan. Maar ik zeg: precies op het moment dat ik het blijkbaar nodig had. Want ik zat toen al een tijd niet lekker in m’n vel. En eerlijk? Dat is eigenlijk altijd wel een thema geweest in mijn leven. Vanaf jongs af aan. Depressie. Die grijze sluier die zich soms over alles heen legt. Die stem in je hoofd die zegt: “Laat maar. Het heeft geen zin.”

Life

Maar dan…
Je kind lacht.
Zegt: “Papa, kijk!”
Of valt in slaap in jouw armen.

Belangrijker?

En opeens is er iets wat belangrijker is dan dat grijze donkere gevoel. Iets wat je uit bed trekt. Iets wat je niet kunt negeren.

Mijn oudste dochter is nu 16. De jongste 11. Twee prachtige meiden. Allebei met een heel eigen karakter. En ja, ik heb veel moeten leren, struikelen, vallen, weer opstaan. Niet altijd met energie. Niet altijd met een helder hoofd. Maar wel altijd met liefde.

Opvoeden terwijl je depressief bent… is als fietsen met tegenwind en een lekke band, terwijl je twee kinderen in een bakfiets probeert te laten lachen. Soms denk je: hoe dan?!

Doorgaan

Maar dan ineens roept er eentje: “Papa, je bent grappig!”
En dan weet je weer waarom je doorgaat.

Want kinderen prikken overal doorheen. Ze voelen als jij anders bent. Ze merken als je verdrietig bent. En in plaats van je weg te duwen, komen ze juist dichterbij. Geven ze je zomaar ineens een knuffel. Stellen ze die ene vraag: “Gaat het, pap?”

Dat breekt je. En heelt je tegelijk.

Perfectie bestaat niet

Ik heb geleerd dat je niet perfect hoeft te zijn als ouder. Je hoeft niet altijd vrolijk te zijn, of vol energie. Je hoeft er alleen te zijn. Eerlijk, aanwezig, menselijk. Soms heb ik gewoon gezegd: “Papa heeft vandaag een zware dag. Maar ik ben er wel.” En weet je? Dat is oké.

Want in de chaos van het leven, zijn kinderen ook mijn houvast geweest. Mijn doel. Mijn reden om te blijven proberen. Ze hebben me meer gered dan ik hen. Denk ik soms.

En ja, het is moeilijk. Als je hoofd vol zit. Als alles zwaar voelt. Als je het gevoel hebt dat je tekortschiet. Maar juist in dat alles zit ook de schoonheid. Want elk moment dat ik er wél was, elke glimlach die ik hen gaf, elke knuffel die zij aan mij gaven — dat zijn de stukjes licht die je verder dragen.

Het mag..

Dus aan alle ouders en eigenlijk iedereen die zich soms verloren voelen:
Je hoeft het niet perfect te doen.
Je mag moe zijn. Verdrietig. In de war.
Zolang je blijft proberen. Blijft liefhebben.

Ik weet nu: mijn dochters hebben niet een perfecte vader nodig. Ze hebben mij nodig. Met mijn bagage. Met mijn gevoel. Met mijn grappen die soms niet grappig zijn. Maar wel echt.

En weet je wat? Dat is genoeg.
Meer dan genoeg.

Tot de volgende!

Love,
Jeff