Ik voel me verraden

Ik voel me verraden

Soms voel je het ineens weer: dat steekje in je buik. Of eigenlijk… een steek in je rug. Alsof iemand je zonder waarschuwing een mes heeft gegeven, recht tussen je schouderbladen. Dat gevoel heb ik. Al ruim een jaar.

We waren samen. Ruim vier en een half jaar. We hadden mooie tijden, rot momenten, en alles daar tussenin. Zoals elke relatie. Maar we deden het samen. Dacht ik. En toch, zes maanden na onze breuk… had zij alweer een ander. Bam. Alsof ik gewoon vervangen werd. Ingeruild. Alsof ik een jas was die niet lekker meer zat.

Vragen..

En ja, dat doet zeer. Nog steeds. Want ik blijf met vragen zitten.

Was ze dan al langer klaar met ons? Was ze al aan het loslaten terwijl ik er nog vol in zat? Had ik dat moeten zien? En misschien de pijnlijkste vraag van allemaal: wat heb ik eigenlijk betekend?

Het is alsof onze hele relatie ineens niets meer waard is. Hoppa. Weg. Terwijl ik nog steeds bezig ben met rouwen, verwerken, alles op een rijtje zetten. Niet omdat ik haar terug wil, zeker niet – dat gevoel is er niet meer – maar omdat ik het netjes wil afronden in mijn hoofd en hart. Omdat ik geloof dat het tijd kost om iets echt af te sluiten.

Schuld?

Maar zij? Hopt van relatie naar relatie, lijkt het. Alsof ze bang is om alleen te zijn. Of misschien voelt het voor haar gewoon anders. Ik weet het niet. En ergens wil ik het ook niet weten. Klaar mee.

Laatst stuurde ze zelfs een koffiemok terug die ooit van mij was. Die mok was ik allang vergeten. En eerlijk? Ik had ‘m niet eens gemist. Dus waarom stuur je die nog? Is het schuldgevoel? Is het ‘closure’? Of gewoon een vlaag van opruimwoede? Het voelt voor mij als: “hier, je laatste stukje van vroeger, ik wil niks meer van je hebben.” En dat raakt. Ik heb er ook niet op gereageerd trouwens.

Alles weg!

Ik heb alle herinneringen verwijderd. Foto’s weg. Berichten gewist. Spullen opgeruimd. Niet uit haat, maar om ruimte te maken. Voor mezelf. Voor iets nieuws. Want ik wil verder. Maar soms sta ik gewoon nog even in een soort van sluipmodus.

Boos. Verdrietig. Verward.
Waarom voel ik me hier nog steeds zo kut over?

Omdat het niet eerlijk voelt.
Omdat het onrecht doet aan alles wat we samen hebben meegemaakt.
Omdat ik dacht dat het meer betekende.

Een façade.. Een illusie..

Maar weet je… misschien betekent dat juist dat ik wél echt in die relatie zat. Dat ik écht heb gegeven, met open hart tot het laatste moment. Ook al was het mijn keuze om te stoppen. En dat ik mezelf daar niet voor hoef te schamen. Integendeel. Ik kon gewoonweg niet meer.

Zij pakt het op haar manier aan. Dat is haar goed recht. Maar mijn manier is óók oké. Ik neem mijn tijd. En ja, soms denk ik terug. Maar ik werk er wel aan. Door dit te schrijven. Door het eruit te gooien. Zodat het langzaamaan uit mijn systeem kan verdwijnen.

Want ik wil me niet blijven voelen als iemand die verraden is.

Verder gaan

Ik wil me weer voelen als iemand die vooruit kijkt.
Iemand die heelt.
Iemand die leert.
Iemand die weer vrij ademhaalt en innerlijke vrede ervaart.

En ik weet dat ik daar kom. Op mijn tempo.

"Tijd heelt niet alles in één keer, maar stukje bij beetje. En mijn hart leert weer kloppen zonder pijn."

Tot de volgende.

Love, Jeff