Wat als je schaduwkanten niet van jou zijn?

🌑 Wat als je schaduwkanten niet van jou zijn?

Er is iets dat me bezighoudt. Iets waar ik nog niet helemaal uit ben, maar wat ik wel wil delen. Het gaat over schaduwstukken. Die delen in jezelf die donker voelen – zoals angst, depressie, haat, wrok, het ego. Allemaal dingen die we vaak als "negatief" bestempelen. Dingen die we wegduwen of proberen op te lossen.

In de spirituele wereld hoor je vaak: "Je moet je schaduwkanten omarmen, ze zijn een deel van jou."
Maar... wat als ze niet van mij zijn?

Wat als ik die stukken heb geërfd? Van mijn ouders, voorouders, of zelfs vanuit het collectief? Wat als die gevoelens helemaal niet bij mijn oorspronkelijke Zelf horen, maar iets zijn wat ik ben gaan dragen zonder dat ik het doorhad?

En dan komt de volgende vraag:
🌀 Als het niet van mij is… moet ik het dan accepteren? Omarmen? Of juist teruggeven?

Ik vind het moeilijk.

Want eerlijk?
Het idee dat ik die zware stukken maar "moet" accepteren terwijl ze misschien niet van mij zijn…
Dat voelt onmogelijk.

Alsof ik de jas van iemand anders moet aantrekken en moet doen alsof-ie me past.
Alsof ik verantwoordelijkheid moet nemen voor iets wat diep vanbinnen niet resoneert met wie ik ben.

Tegelijkertijd ben ik ook eerlijk naar mezelf:
🕯️ Ik weet niet of het helpt om het af te wijzen.
Misschien houd ik het daardoor juist vast.
Misschien blokkeer ik daarmee mijn eigen helingsproces.

En daar zit ik dan.
Tussen niet willen vasthouden en niet weten hoe los te laten.
Tussen het verlangen om te helen, en het gevoel van verwarring over wat echt "van mij" is.

Wat als het beide waar is?

Wat als die schaduwkanten door mij heen bewegen, maar niet van mij zijn?
Wat als mijn taak niet is om het "eigen te maken", maar om het bewust te doorvoelen, herkennen en dan los te laten?
Zonder oordeel. Zonder dat ik het hoef op te lossen. Maar ook zonder dat ik het wegduw.

Misschien ben ik niet de eigenaar van die stukken.
Maar wel de drager, voor zolang als het nodig is om het te kunnen transformeren.

En jij?

Misschien herken jij dit ook en weet ik dit wel;
Dat je voelt: “Dit hoort niet bij mij… maar het is er wel.”
Weet dan: je hoeft het niet alleen te dragen.
Je hoeft het niet perfect te begrijpen.
Je hoeft alleen maar steeds weer die ruimte in jezelf te zoeken waar je kunt voelen:

✨ Wat wil door mij heen bewegen?
✨ Wat mag ik teruggeven aan waar het vandaan kwam?
✨ Wat is werkelijk van mij – en wat niet?

Ik heb nog geen antwoord die mijn vraag beantwoord. Maar misschien is dát wel het antwoord:
Dat we mogen leren dragen zonder vast te houden,
ervaren zonder ons ermee te identificeren,
helpen helen, zonder onszelf te verliezen.

En misschien… is dat al genoeg. Ik weet het gewoon nog niet. Zal de tijd dit antwoord naar me toe brengen? Of zal het licht mij dragen naar volledige acceptatie van alles?

🌀 Heb jij hier ook weleens over nagedacht? Of heb je iets ervaren dat jou hielp om hiermee om te gaan? Ik sta open voor inzichten. Deel het gerust met me. Misschien kunnen we elkaar verder helpen in dit proces.

Love,
Jeff