Krassen op de plaat

Krassen op de plaat

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hoi Dinand,

Op 28 februari stuurde ik je een appje over mijn 1 van mijn kinderen.. Dat ik me zorgen maakte en dat je mij verzocht dit samen te bespreken en eventueel de huisarts hierbij te betrekken. Wat heb ik hier achteraf gezien last van gehad zeg, en nog steeds vind ik het ontzettend moeilijk te verkroppen. 

Nu vraag je je misschien af wat het punt precies is. Kijk, ik weet dat ik enorm veel steken laat vallen, dat ik niet elk onderdeel met tact oppak, dat ik sommige dingen anders doe dan anderen. Daar zit natuurlijk de hele kern in, mijn leven, mijn basis in dit leven in het algemeen. Je kent mijn geschiedenis toch?

Maar wat had ik het fijn gevonden als je tegen mij had gezegd; Jeff, pak dat stukje op met je dochter, moeder en eventueel ha. Maar als je nog even wil sparren over het een en ander, dan kan dat uiteraard, dan ben ik er voor je. Ik voelde me wederom afgewimpeld met een simpele zin. Want waarom zou ik je anders appen? Hulp vragen is voor mij nogal een groot ding waar veel afstand in zit verwerkt. Het vertrouwen, binding, de kwetsbaarheid, de krassen op de plaat.

Dinand, mijn ervaring met de hulpverlening is niet om naar huis te schrijven en daarom stuur ik je deze mail en hopelijk ontvang je deze ook in goede aarde. Het is zo ontzettend belangrijk om bijvoorbeeld af en toe even te pijlen hoe het gaat met iemand of juist even de kaders te voorzien van wat ruimere lijnen zodat je iemand net even anders kan ondersteunen zonder het verlies van vertrouwen. 

Dat wilde ik je nog kwijt, even goede vrienden. Ik hoop dat je hier iets mee kunt. Dat je dit kunt integreren in je manier van ondersteuning en wellicht delen met je collega's.

Met warme groet,

Jeffrey Sloots

(Naam Dinand is fictief)

De email

Hierboven lees je de email die ik heb gestuurd naar de hulpverlener waar ik zelf zo nu en dan gesprekken mee had. Life things waarmee ik struggle, mijn geschiedenis, ventileren, een luisterend oor, objectief.. Al die shit.

Weetje ik ben verre van perfect en ik probeer me echt niet beter voor te doen dan een ander. Maar die krassen op de plaat worden niet minder door dit soort acties, bedoeld of onbedoeld.

Hulpverlening

Als je mij een beetje volgt dan weet je dat ik inmiddels een uitgesproken mening heb over de hulpverlening. Het is schrijnend omdat overal binnen kaders gewerkt moet worden, regel en wetgeving, weer kaders, richtlijnen en weer kaders. En elke hulpverlener kiest ervoor om binnen de lijntjes te kleuren.

De reguliere hulpverlening is er niet meer voor mij. Te veel beschadigd, te veel krassen op de plaat. Te vaak zoveel gegeven om vervolgens te horen we kunnen verder niet veel meer doen of juist helemaal niets meer te horen.

He begrijp me niet verkeerd he, totaal geen houder van slachtofferschap. Dit is puur strijdtoneel voor een mooier leven in rust en vrede. Gelukkig heb ik mezelf altijd nog om me weer in balans te brengen en ben ik niet afhankelijk van het systeem.

Tot de de volgende,

Love, Jeff