Verslaving is verdoving
Want als je routinematig gebruikt en dus stelselmatig om jezelf van pijn te verlossen, dan ben je verslaafd. Verslaafd aan de endorfines die helpen om je pijn, trauma en verdriet te onderdrukken of wat dan ook maar wat jij wilt onderdrukken.
Verslaving is Verdoving:
Mijn Reis Door Cannabis, Alcohol en Medicatie
Verslaving is niet wat veel mensen denken. Het is niet alleen maar een verlangen naar iets, het is een manier van verdoven. Een manier om jezelf te beschermen tegen de pijn die te diep lijkt om aan te raken, tegen de trauma’s die je liever niet onder ogen wilt komen, en tegen de verdrietige herinneringen die je constant achterna zitten. Wat ik heb geleerd, is dat verslaving niet draait om de stof zelf, maar om de manier waarop het je tijdelijk kan "verlossen" van alles wat je probeert te ontsnappen.
Verschillende middelen
In mijn leven heb ik verschillende middelen gebruikt, zoals cannabis, alcohol en medicatie. In het begin dacht ik niet dat ik verslaafd was. Het voelde meer als een manier om de drukte in mijn hoofd te kalmeren, om het verdriet te vergeten en de angsten voor even los te laten. Maar wat ik niet besefte, was dat elk keer dat ik een stof gebruikte, ik eigenlijk mezelf aan het onderdrukken was. De endorfines zoals dopamine die vrijkomen in je hersenen geven je een tijdelijke boost, maar het verdooft ook alles wat je voelt. Het stelt je in staat om niet echt te voelen wat er diep van binnen gaande is.
Ik begon met cannabis, omdat het me kalmeerde. Het hielp me om te ontsnappen aan de zorgen van de dag en gaf me dat gevoel van tijdelijke verlichting. Maar die verlichting was oppervlakkig. Hoe meer ik gebruikte, hoe minder ik echt voelde. De pijn die ik had, mijn trauma’s die ik wegstopte, kwamen uiteindelijk steeds harder naar de oppervlakte, maar ik negeerde ze door gewoon verder te gebruiken.
De alcohol
Vervolgens kwam alcohol. In het begin leek het zo makkelijk. Eén drankje om de stress van de dag weg te spoelen, en voor een moment voelde ik me vrij. Maar ook hier, hoe vaker ik het gebruikte, hoe meer ik mezelf verloor in de verdoving. Het begon niet langer over plezier te gaan, maar over het simpelweg niet willen voelen. Elke keer dat ik dronk, verdween er een beetje meer van de persoon die ik echt was, en kwam er een leegte terug die ik niet wist te vullen.
De medicatie kwam later. Het leek een oplossing voor de angst die ik voelde, voor de momenten waarop ik mezelf overweldigd voelde door emoties. Maar ook de medicijnen boden geen echte genezing, slechts tijdelijke verlichting. Het was alsof ik de symptomen behandelde zonder naar de onderliggende oorzaak te kijken. De diepe pijn bleef daar, maar ik drukte het weg. In plaats van de oorzaak van mijn lijden te ondergaan, koos ik voor de gemakkelijke weg van verdoving.
Mijn ziel
Nu weet ik dat wat ik deed, niet alleen schadelijk was voor mijn lichaam, maar vooral voor mijn ziel. Verslaving is niet simpelweg het verlangen naar iets. Het is een manier van omgaan met wat te moeilijk is om onder ogen te zien. Elke keer dat ik naar die stoffen greep, probeerde ik iets te vermijden – mijn verdriet, mijn trauma, mijn angsten. Maar die stoffen gaven me geen echte antwoorden, geen echte bevrijding. In plaats daarvan bleven de dingen die ik ontweek zich opstapelen, en werd mijn afhankelijkheid alleen maar groter.
Echte genezing
Wat ik nu begrijp, is dat echte genezing begint met het toelaten van wat ik voelde in plaats van het wegdrukken ervan. Het is het confronteren van de pijn, het trauma en het verdriet, hoe moeilijk dat ook is. Het is leren om zonder verdoving te leven en mezelf echt te voelen, in plaats van te proberen de pijn te verdoven met tijdelijke oplossingen. Het was een harde les, maar het is een les die ik nu elke dag probeer toe te passen. Verslaving was mijn manier om te ontsnappen, maar genezing komt wanneer ik de moed heb om mezelf te laten voelen, zonder verdoving.
Op reis met mezelf
Ik ben nog steeds op reis, maar ik weet nu dat ik niet hoef te vluchten voor wat er diep van binnen zit. Ik ben niet langer op zoek naar de verdoving, maar naar de echte vrijheid die komt wanneer ik eindelijk accepteer wat ik voel en wie ik ben. De weg is niet makkelijk, maar het is de enige weg naar echte genezing en het helen van mezelf. Daar kijk ik naar uit en elke dag is een dag om te genieten van die reis, hoe pijnlijk deze soms ook is.
Tot de volgende :)
Love,
Jeff
Reactie plaatsen
Reacties