Waarom niet nu?

Met enige regelmaat en denk wel zo'n 4 a 5 keer per week ben ik te vinden in het natuurgebied de onlanden. Een geweldig natuurgebied onder de rook van de stad Groningen, naastgelegen Eelderwolde en Peize. Verder weet ik het topografisch niet, ook niet belangrijk.

Meestal fiets ik er in 20 minuten heen, binnen 20 minuten, door stadspark en over de bospaden heen. Heerlijk. Weg uit de drukte van de stad, gewoon weg.

Het voelt alsof het 'moet' alsof ik anders niet kan functioneren, het is bijna verslavend. Ik laat me ook niet tegenhouden moet ik zeggen, regen, wind, het boeit me niet ik ga gewoon.

Aan de wandel

Als ik mijn fiets parkeer bij de Onlanderij is het tijd om te gaan wandelen. Meestal een mooi rondje van anderhalf uur. Ik kom de meest fantastische dieren tegen, voornamelijk vogels. Bijzondere soorten, in mijn optiek, omdat je deze alleen in natuurgebieden tegen komt. Eenden zoals de wintertaling en smient zijn hier een vaste bezoeker. Ook de witte zilverreiger met zijn bijna in slow motion gevoerde vleugelslagen zie je hier in grote getale.

Voor de een is de natuur, flora en fauna vanzelfsprekend en denkt hier verder niet over na. Voor mij is het levenselixer.

Daggoe

Ik had mij verrekijkert mee om wat vogels te bekijken. Ik heb een bress hunter, beetje lomp groot en zwaar, dus ik kijk uit naar een compacter en handzamer dingetje. Achja, met de tijd komt dat wel. Was lekker aan het lopen en in het Nu, lekker zijn. Alle geluiden, de zon, wat ik zie tot me nemen. Zo ontlaad ik al het negatieve en laad ik op met positieve. Ik kwam een dame tegen op de route met een hond genaamd Boeke dacht ik, beetje Vizla achtige, wel wat lager op de poten. Maar goed wel leuk. Ze passeerde me en liep al ver vooruit. Later kwam ik haar weer tegen met een andere dame aan de andere kant van de sloot. Een hond was zijn of haar baasje kwijt en liep daar een beetje verdwaald rond. Ze lijnde de hond aan en liep weer de richting op waar de hond vandaan kwam. Een mix sheppard, stabij, zwart van kleur hond. Heel lief dat wel. Ze zei dat de hond blij werd toen ik er aan kwam lopen, waarschijnlijk mijn ogen haha.

Ik zei dat ik geen hond had, maar dat had ze al gezien toen we elkaar groette en passeerden stukkie terug.

Wie weet

Even kennismaken toch. Beetje, klein beetje gekletst on the way. Gelukkig zagen we de eigenaar van deze lieve hond ons al tegemoet lopen. Hij was blij en en vertelde dat ze, Sophie heet ze, samen met haar maatje tegen schrikdraad aan was gelopen en toen het op een rennen zette. Hij was al in de buurt van Peize vertelde hij. Hij liep vervolgens verder, en de dame met Boeke net zo. Ze zei; ik ga hier rechts, jij rechtdoor zeker? Ja zei ik en liep en zei; ik zie je wel weer. Ze vertelde me nog dat e hier 2x per dag de hond uitlaat. Kwam haar een paar dagen geleden ook al tegen. Spontane dame moet ik zeggen. Dus wie weet kom ik haar wat vaker tegen als ik in de onlanden ben. Omringen met leuke mensen is altijd gezellig :)

Boeke zette het ineens op het rennen en ging de route weer terug. Zij maar roepen en fluiten maar deze hond had een eigen wil, heel sterk. Ik bleef even staan kijken, ze riep nog; dat wordt geen rondje meer. De wind zat ook niet mee, verkeerde richting. Ze liep weer richting haar hond en ik zei, doei!

En weer door

We zitten nu op 2 januari 25. Morgen is niet beloofd hé, net zoals een nieuwe blog. Ik wil me richten op meer schrijven en produceren van mooie content. Hoe dat zich gaat vertalen mag de tijd laten weten. Ik laat me verrassen naar wat het brengt.

Ik moet zeggen dat een blog schrijven me redelijk makkelijk vergaat en misschien levert dit nog wel iets mooiers op dan een blog. We gaan het zien en ik neem het zoals het is en zoals het komt.

Tot de volgende.

Ciao, Jeff